MIAUW

canvas, 13-10-2025

untitled

crochet bag, 02-09-2025

julie at Trix

schetsboek, 09-06-2025

Viktor Tsoi

schetsboek, ??-06-2025

untitled

schetsboek, ??-06-2025

untitled

22-04-2025

eierschalig oogwitte droom,
de zee schuimt tot over de grens en zo terug
tot op haar bodem, nooit alleen.
de zon verwarmt de stenen niet maar laat ze bitter en koud,
een schreeuwende spijt tot op het bot dat altijd maar één ding wilt.
is de ether een plek waar ik naartoe kan of
is dat maar een herinnering?

Backpage promo video

video montage, 05-03-2025

untitled self portrait

schetsboek, 02-03-2025

untitled

schetsen bij de abdij van Villers-la-Ville, 04-02-2025

gibbon girl mixtape

CD cover, 16-01-2025

grief

Backpage Magazine, 04-12-2024 (originele datum: 09-08-2023)

loss

Backpage Magazine, 04-12-2024 (originele datum: 09-08-2023)

Ode aan Maria

Backpage Magazine, 04-12-2024

Zomerzoete avond, de eiken buigen zich
over arme zondaars, het uur van onze dood.
Zeide zonnestralen zijn vriendelijk droevig —
Smelten langzaam tot de poort van het morgenrood.

Stille Sterre der Zee, druppel door de ether,
bekleed u met de zon verheven in de lucht,
— voor elke deugd op aard’; is de laatste beter.
O, Rosa Mystica! Neem mij in Uwe vlucht.

Lelie-teder meisje, schoon als de eerste dauw —
onbevlekt ontvangen, voor eeuwig naderhand;
nu Engel der Vrede, O, mijne lieve vrouw,
de slaap voerde haar mee naar het beloofde land.

Zomerzoete avond, het eenzaam wederzien;
Getsemaanse stilte zindert door stek en tijd.
De Heer zal niet afslaan wat eerst was clandestien:
het lelijke gezicht mijns onverschilligheid.

Elf dagen, elf messen doorklieven ’t zuiver hart —
elf leliebladen die laag drijven in het ven.
Zee der vergetelheid; Madonna in het zwart,
verlicht door maan en ster, hemelse koningin.

Haar ogen spreken van het leed en het subliem’
gebaard door aardse smart, gedragen in de ziel.
Lelie-teder meisje, eris zelf levenskiem;
zij gunt medelijden, daar zij ook voor min viel.

Heilige rozenkrans, verwelkend als de dag;
zuchtend zwichten eiken hun bladeren eraf.
De herfst van het bestaan — vijf voor twaalf uur klokslag
de spijt en het berouw komt altijd achteraf.

Op ’t kalme zwarte meer waar de sterren slapen
weerschijnt het bleke licht van eeuwig diepe rust.
Uit leed en schuldbesef wordt zegen geschapen
die de vervlogen vlam enigermate blust.

De algen kleven zich aan haar vredig gezicht.
De rimpelloosheid die zich eindeloos vergroot
is niet haar lot alleen; naast haar schim zo zalig —
schuilen arme zondaars, het uur van onze dood.

untitled

oorbellen, 27-09-2024

untitled self portrait

schetsboek, ??-11/12-2024

perfect day

schetsboek, ??-06-2024

untitled

schetsboek, 04-06-2024

backpage promo video

video montage (collaborative), 04-01-2024

untitled

schetsboek, ??-12-2023

fiona apple

schetsboek, ??-09/10-2023

untitled

schetsboek, ??-09/10-2023

elliott smith

schetsboek, ??-08-2023

untitled

schetsboek, ??-08-2023

corsica + dour

video log, 05-08-2023

untitled

schetsboek, ??-07-2023

T.A.N.S.P.O.R.T.A.T.I.O.N.

schetsboek, 08-06-2023

GIP installatie (deels)

foto's uit eindwerk, 08-06-2023

untitled

schilderwerk uit eindwerk, 08-06-2023

untitled

animation scraps, 20-05-2023

untitled

fotocollectie, GIP, 20-05-2023

untitled

video artwork, GIP, 19-05-2023

untitled

schetsboek, ??-05-2023

de limitaties van het medium

onderdeel van fotoboek, GIP, ??-05-2023

Franz Kafka

schetsboek, ??-05-2023

untitled

foto uit reeks, 09-05-2023

untitled

schetsboek, 06-05-2023

untitled

reeks analoge foto's, 15-03-2023

REILA

Kortfilm AVV (collaborative), 09-03-2023

Rommelkot

schetsboek, 07-03-2023

Vandaag ruimde ik mijn kamer op, een karwei die me meestal van twee of meer dagen berooft door het alsmaar groeiende aantal rotzooi dat zich opstapelt hier in mijn nest. Zo vind ik altijd verloren schatten terug; briefjes en half afgewerkte sudoku’s, boeken van lang vergeten tsundoku stapels, van die hoge structuren die uiteindelijk toch alleen maar kunnen omvallen onder het gewicht van hun eigen bestaan. Misschien is het enkel voor deze momenten van hereniging dat ik me zo omring met nutteloze spullen. Op één of andere beestelijke manier voelt mijn brein zich het meeste tot rust in deze psychedelische vuilnisbelten. De over-aanwezigheid van alles doet de absentie van mensen verbleken, bijna onbelangrijk lijken. Elke snipper, elke afgebroken kam-tand, elk afgeleefd, ruig-ogend knuffeldier heeft evenveel waarde als de overige inhoud van mijn 5-op-3-meter-wereld. Soms ben ik bang dat ik zal veranderen in mijn oma, die zelfs in haar grote huis niet genoeg plaats vond voor haar spullen-collectie. Ik vraag me af of die spullen haar helpen bij het herinneren van haar leven, of die misschien al lang losgekoppeld zijn van hun mogelijke verhalen. Misschien ben ik bang dat ik zelf alles zal vergeten, de manier waarop ik nu al aan het vergeten ben. Zelfs voorwerpen kunnen de tijd niet tegengaan; ook zij worden oud en lelijk en verwaarloosd. Misschien identificeer ik mezelf wel te veel met mijn troep, en kan ik er daardoor geen afscheid van nemen. Zo graag zou ik een popje zijn, geen gevoelens en geen herinneringen. Een popje hoeft niet te eten en voelt nooit spijt. Voor een pop is het totaal acceptabel om in een volgestampt maar compleet medemens(medepop?)-loos poppenhuis rond te zwerven en nergens anders heen te gaan. Mijn geest voelt zo lucide maar mijn lichaam kan niet vast genoeg zijn. Vandaar mijn rommelkot.

untitled

schets, 02-03-2023

untitled

28-02-2023

de avond valt en valt en valt.
de nacht sluit haar donkere, zachte vleugels om me heen
zodat alles wazig wordt.
wazige gedachten zweven om me heen en vormen wazige
vlekken op mijn netvlies.
monotome tonen vormen monologen.
mijn monochrome woorden
vallen op de grond, worden weggevoerd
en zien de wereld.
kon ik maar een woord zijn.
hoe het zou voelen om zo
aan jouw schoen te kleven,
over jouw lippen te glijden:
de ochtend die breekt.

berlin vlog

video log (collaborative), 21-02-2023

clandestine girl

video animation, 10-02-2023

untitled

mixed media, 12-01-2023

virginia woolf

schetsboek, ??-01-2023

untitled

fotoreeks, 05-12-2022

untitled

fotoreeks, 05-12-2022

Ryan Ross

schetsboek, ??-10/11-2022

untitled

schetsboek, 26-10-2022

untitled

schetsboek, 22-10-2022

untitled

fotoreeks, 18-10-2022

untitled

schetsboek, 11-10-2022

untitled

canvas, ??-??-2022

all about now - 'Tadaima'

video artwork (collaborative), 10-10-2022

untitled

09-10-2022

untitled

schetsboek, collage, 08-10-2022

untitled

street portrait, 05-09-2022

Lilian

digital drawing, 03-07-2022

untitled

fragmenten uit een fotoboek, 09-06-2022

untitled

video artwork, 16-05-2022

untitled

in-situ photography exercise, 22-04-2022

pigeonrun

video artwork (collaborative), 24-03-2022

Mali

portrait, 14-03-2022

Bilal & Salem

portraits, 10-03-2022

Teto & Bronya

digital drawing, 05-03-2022

untitled

product photography exercise, 14-02-2022

asleep among endives

excerpts from photobook inspired by the music of Ichiko Aoba and the photography of Rinko Kawauchi, 24-01-2022

hulahoop

video montage, 07-12-2021

untitled

fotoreeks, 25-10-2021

untitled

fotoreeks, 11-10-2021

untitled

digital drawing, 10-10-2021

untitled

portraits, 27-09-2021

untitled

digital drawing, 08-09-2021

DTIYS

digital drawing, 30-03-2021

untitled

schets, 15-12-2020

untitled

digital drawing, 06-12-2020

untitled

drawing, 28-08-2020

untitled

digital drawing, 06-08-2020

DE VERLOREN EENHOORNS.

fragment van een kortverhaal via email verstuurd, 30-04-2015

Het was donker in het bos.De zon was al lang onder.Ineens flitste er iets zilver langs.Het was er maar een fractie van een seconde geweest,maar Loena had het duidelijk gezien.
Ze liep in de richting waar het licht naartoe ging,en toen ze even later achter een boom bleef staan,zag ze wat het licht was geweest; een beeldschone eenhoorn stond in het midden van
een open plek onrustig te grazen.Het was duidelijk te zien dat ze een merrie was.Loena liep naar haar toe om haar beter te kunnen bekijken.Waarschijnlijk had ze niet genoeg krachten
meer over om not verder te kunnen vluchten,want ze bleef gewoon staan toen Loena haar hand uitstak.Maar toen Loena die mooie,bruine ogen zag,wist ze dat de eenhoorn bang was.Ze liet haar hand zakken,en liep terug naar de bomen.

Het eenzame kleine sneeuwvlokje.

kortverhaal via email verstuurd, 28-01-2014

Er was eens, heel lang geleden een klein eenzaam sneeuwvlokje. Het dwarrelde eens langs een heel mooi bos. Het wilde landen op een blad, maar de wind was te sterk en rukte het vlokje mee! Het belande op de oprit van een huis,en lag daar heel de nacht.
De volgende ochtend veegde de bewoners van het huis de stoep af.(die dag kwam de straat veger!) Daar lach het sneeuwvlokje... op straat.
Er kwam een straatrat .Hij maakte vrienden met het vlokje:ze babbelde eenbeetje ,ze knuffelde elkaar ,....Maar daar kwam de straatveger al aan ! Op het nippertje kon het vlokje nog tegen de rat zeggen:Ik zal je nooit vergeten in de vlokjeshemel! En wat het vlokje zij deed het ook!